Mijn demoon
Iedereen krijgt te maken met demonen. Demonen uit het verleden, onzichtbare demonen, imaginaire demonen, angst demonen, agressie demomen, onmacht demonen en noem maar op.
Hoe herken je een demoon?
Je voelt zijn aanwezigheid door de natte, hijgende adem van angst in je nek. De associatie met een gebeurtenis uit je verleden. Je vertoont ineens ontwijkend gedrag. Pietsie compulsief. Het gevoel bekruipt dat je controle dreigt te verliezen en overgeleverd wordt aan een groot gevaar. Alle zeilen bijzetten. Vluchten van iets wat confronteert. Of de olifant niet benoemen die in de kamer staat. Aandrang om harmonie te bewaren. Je ziet een zwart gat voor je, of een afgrond die je wel kent maar nog niet van af was gesprongen. Je voelt een onverklaarbare kracht je de richting in duwt van die afgrond. Je probeert uit alle macht je krachten bijeen te bundelen om op je benen te blijven staan.
Mijn demoon was een shape shifter, iedere keer als ik dacht dat ik m kon zien, veranderde hij van vorm. Mijn demoon is een hele slimme en doet zich voor als vriend, een kompaan. Het is een spirituele demoon. Fluistert in dat ik goed bezig ben, en heel knap dat ik het zo volhoud en ook nog voor the greater good. Laat mij in de situatie zitten, in een relatie wat meer kapot maakt dan me lief is. Zolang ik maar niet met confrontatie te maken heb. Maar zolang ik de demoon niet aankijk, blijft hij doorfluisteren dat dit allemaal bij het leven hoort en dat opoffering daar ook deel van uit maakt. Doorbijten dus. Letterlijk want mijn tandarts heeft een bitje voor me gemaakt, voor ‘s-nachts.
Hoe dient een demoon zich aan?
Een demoon leeft op weerstand. Hoe meer weerstand hoe meer voeding voor de demoon. Het is zijn bestaansrecht. Een hint kan zijn; overprikkeling, zenuwspanning, kaken klemmen, schouders die vastzitten of een pijn in je onderrug en uitputting. In dit geval is het tijd om te kijken naar de strategieën die je hebt uitgezet, strategieën zijn van korte duur en vereist wilskracht. Wat wil je met man en macht overeind houden?
Mijn strategie was de harmonie bewaren. Door niet te erkennen dat ik op een zinkend schip zat. Dat mijn geliefde en ik destijds te ver van elkaar verwijderd waren om ooit nog onze weg naar elkaar terug te vinden. Mission Impossible. Ontkenning is ook zo’n rode vlag: bij ontkenning is de demoon in de buurt, keeping an eye on you. En dan de val: depressie.
Wat te doen in case of een demoon?
You can run but you can’t hide. Stap 1 is erkenning; er zit je iets achterna. Iets wat je blijft achtervolgen, waar je maar niet van af komt. Een onzichtbaar, ongrijpbare energie wat heel sneaky jouw denken en handelen probeert over te nemen. Stap 2 kijk de demoon in de ogen. Ondek hoe groot of klein deze is, wat die probeert te verhullen van wat echt is.
Mijn demoon was verkleed onder een kleed van afhankelijkheid. Ik kon niet zonder hem, dat was zijn vastberaden en commanderende bericht. Stap 3: kijk door de demoon heen naar zijn ware gezicht. Daar zat een kleinere demoon, zag er al iets minder eng uit, die zei met een wat minder strenge stem dat mijn eigenwaarde af hing van hem en de relatie. Stap 4: voel compassie voor je demonen, blijf onthullen wat er weer onder die stem zit, en daaronder en daaronder..
Na dit proces was mijn demoon verdwenen. Dat voelde leeg. Hij had toch ook een doel? Beschermde hij me niet? Wie gaat dat nu doen? Een hele andere stem kreeg ruimte, warmte vanuit mn hartstreek, wie zat daar? Klein kwetsbaar stemmetje met gevoelens en verlangens. Heel duidelijk ineens. Had ik die niet eerder gehoord? Een mooie zachte stem met een boodschap; er zit hier een secret treasure, dive down deep and you will find your authentic Self.
En ik maar denken dat demonen uitgedreven moeten worden door een exorcist. Taferelen van gevechten, blood and gore, lijden en strijden. Hoe kan het nou dat een demoon niet bestreden hoeft te worden. Kan het zo zijn dat mijn demoon zich met een mengsel van compassie en zelfonderzoek transformeerde tot engel?