Hij lag met zijn hoofd in mijn schoot met het zonnetje lekker warm op onze huid. Mijn vingers gleden door zijn haar. Thuis, samen hangen tegen de bank aan. Ik vraag hem over zijn angsten, voorgaande relaties, keuzes in het leven en de liefde. Dit moment voelt ineens zo speciaal. De rust, de herkenning, de ontspanning.
Ineens, zonder waarschuwing, wordt er een kraan opengedraaid in mn lijf en liefde stroomt vrijelijk over het gesprek heen, over hem, over de bank en de vloer en vult de ruimte.
“Weet je wat ik wens voor onze relatie?” vraag ik aan hem terwijl ik tranen voel opkomen. Hij blijft stil liggen en wacht rustig af. “De hoogste vorm van liefde waarbij we onze ‘ikjes’ kunnen overstijgen. Een relatie waarin we ons steeds afvragen: wat dient liefde. Niet waar word ik beter van, of waar word jij gelukkig van. Nee, niet zo vernauwend. Maar meer de onvoorwaardelijke liefde.”
Ik voel bij hem nog een residu, de pijn van afwijzing uit vorige relaties. De voorzichtigheid, de terughoudendheid naar mij toe. Het is stil..Hij zegt niks..Voelt het oncomfortabel?.. ja.
Wat ben ik tegen hem aan het vertellen? En had ik dit al niet eens eerder gezegd? In mn vorige relatie. Oh ja. Ik krijg het ineens koud en herinner me deze exacte statement. Wat later ´my downfall´ bleek te zijn. Deze woorden sprak ik uit, destijds en ik werd ingehaald door de waarheid. Alles wat ik uit heb gesproken, mijn ideeën over onvoorwaardelijke liefde kwam uit. More than I bargained for. Ik kwam in situaties waarbij ik werd uitgedaagd om in onvoorwaardelijke liefde te blijven, ook al bedreef mijn geliefde de liefde met een ander. Misschien was het om liefde te dienen, maar mijzelf diende ik er niet mee.
Dat stukje was ik vergeten in mijn beeld van alles overstijgende liefde. Ik. Mezelf. Tranen vloeien nu rijkelijk over mijn wangen en vallen op het haar en gezicht van mijn nieuwe liefde. Een man niets lijkt op mijn vorige relatie. Ik voel dat ik een nieuwe kans krijg met hem. Ja, die diepe vorm van liefde voel ik en doet pijn. Ik schrik van mijn eigen woorden, ik weet niet of ik dat ooit zou kunnen. Onvoorwaardelijk lief hebben. Gelukkig kijkt hij me niet aan, maar ligt nog steeds rustig te luisteren naar woorden die voorbij komen.
Ja die universele liefde bestaat, en ik heb dat gebruikt als strategie. Die exacte woorden die ik op dit moment naar hem herhaal, resoneert nu als een valse toon en ik voel een steek in mijn hart.
`Zo zeg, wat knap van haar, dat ze dat uitspreekt. Dat ze mij dat gunt, dat ze mij eigenlijk alles gunt in een relatie, andere vrouwen desnoods, als het maar De liefde dient. Nou daar kan ik wel mee in zee, met zo´n vrouw`. Dat hij dat nu zou denken of zeggen. Dat is mijn gewenste uitkomst. Dat hij inziet dat hij niet zonder mij kan om gelukkig te zijn.
Jezus, wat voel ik me onzeker. Als zo’n mooie man voor mij zou kiezen dan moet ik wel iets heel speciaals hebben. Als hij besluit voor mij te gaan helemaal! Dan moet ik wel boven de rest uitspringen. Hem de overweldigende liefde kunnen geven wat niemand anders hem zou kunnen geven. I am in the Bargain Store. En mijn Mind is de beste Strateeg ter wereld ik zie hem zijn plan uitvoeren.
Maar het plan valt door de tranen uit elkaar. Wordt vloeibaar en drijft weg. 
Ik hou van jou.
Zijn deze woorden een strategie? Wat gebeurt er als er niet op wordt gereageerd, door hem, op deze woorden? Zodra ik iets verwacht met deze statement is het een strategie.
Ik voel me naakt en exposed. Kan niet verstoppen meer achter mooie, spirituele woorden. Er zit een klein meisje te huilen en te biechten. Ik hoor haar zeggen met een klein stemmetje dat het enige waar ze naar verlangt is iemand die onvoorwaardelijk van haar houdt. Altijd weer opnieuw voor haar kiest en haar nooit meer verlaat.
Hij draait zich nu om, om te kijken naar uitgelopen mascara. Brengt me op de bank waar we samen in zakken. “Wees jezelf, je hoeft niet in een schijn wereld te leven. Liefde bloeit, leeft en groeit.” Het is net alsof ik door allerlei lagen heen zak. Samen verdiepen we, leren we en blijven delen en biechten. Het zonnetje warmt onze gezichten en ik lig in zijn armen. Ik voel me super geliefd, vooral door realistisch en vooral door mezelf te kunnen zijn.